Για όλα αυτά
Για όλες εκείνες τις διαφορετικές πορείες
που δεν διαλέξαμε, είτε από φόβο, είτε από αμφιβολία,
είτε γιατί δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να τις ονειρευτούμε.
Για όλα εκείνα που απορρίψαμε,
χωρίς να γνωρίζουμε αν θα μας λύτρωναν ή θα μας παγίδευαν.
Για όλα εκείνα που άφησαν πίσω τους μια σιωπηλή θλίψη,
ένα “ίσως” που ποτέ δεν εξερευνήσαμε.
Για όλα εκείνα στα οποία υποταχτήκαμε,
χωρίς να τολμήσουμε να υψώσουμε φωνή,
χωρίς να διεκδικήσουμε το δίκιο μας,
χωρίς να σπάσουμε τα δεσμά της συνήθειας και του φόβου.
Για όλα όσα προδώσαμε,
όχι πάντα από επιλογή, αλλά από αδυναμία,
από κόπωση, από μια αίσθηση επιβίωσης που μας έπεισε
πως δεν είχαμε άλλη επιλογή.
Για όλα όσα αδικήσαμε,
ανθρώπους, στιγμές, τον ίδιο μας τον εαυτό,
μη μπορώντας να δούμε πέρα από τη δική μας οπτική,
μην αντέχοντας να αναγνωρίσουμε το λάθος μας.
Για όλα εκείνα που εγκαταλείψαμε,
είτε επειδή μας φάνηκαν δύσκολα, είτε γιατί δεν αντέξαμε,
είτε γιατί κάποιος μας έπεισε πως δεν ήταν αρκετά σημαντικά.
Για όλα όσα άξιζαν μια δεύτερη προσπάθεια,
μα δεν τη δώσαμε ποτέ.
Για όλους τους φόβους που μας όρισαν τον δρόμο,
που μας κράτησαν πίσω,
που μας έπεισαν πως δεν ήμασταν αρκετοί,
πως δεν μπορούσαμε, πως δεν έπρεπε.
Για όλες τις ευκαιρίες που δεν δώσαμε,
σε ανθρώπους, σε όνειρα, στον ίδιο μας τον εαυτό.
Για όλες τις γέφυρες που κάψαμε
πριν προλάβουμε να δούμε τι υπήρχε στην άλλη πλευρά.
Για όλα όσα δεν ξέραμε πώς να διαχειριστούμε,
τις στιγμές που μας έπνιξε η αβεβαιότητα,
τις αποφάσεις που μας φόβισαν,
τις σχέσεις που δεν ξέραμε πώς να σώσουμε
και τις πληγές που δεν καταφέραμε να θεραπεύσουμε.
Για όλα αυτά…
που κουβαλάμε σαν σκιές στις σκέψεις μας,
σαν θολές εικόνες στο βάθος του νου,
σαν ψιθύρους που μας ρωτούν “Κι αν…;”
